i fear for the tons of possibility

nung dating magkahiwalay yung mga magulang ko, when i was a little kid, i was helpless. i can't foresee the signs that our family will meet again and be completed. naging mahirap sa akin, at lalong-lalo na sa nanay ko ang malakihin kaming dalawa ng kapatid kong babae, yung mga anak nila na sumama sa poder ni mama. ayoko dating magkahiwalay ang pamilya, sino ba ang may gusto? pero nung sinimulan ng magtanong ng mama ko kung saan ang isa't isa sa amin ay sasama, di ako nagdalawang isip - pinili ko ang aking ina. alam kong sa kanyang mga kamay, mapapalaki niya kami ng maayos, ng hindi napapalo, ng hindi nasasaktan...

dumating kaming tatlo, kasama ang kapatid kong babae sa probinsya, tangan ang bagong pag-asa ng pagbabagong buhay. doon ko nakilala ang aking mga kamag-anak. kakaiba sila - iba ang kulay, mukhang sunog ang balat, iba ang mukha, iba ang salita. ngunit mas ikinagulat ko ang sarap ng kanilang pagtanggap sa aming tatlo ng kapatid ko at ng aking ina. naging maagap sila sa pagbibigay sa akin ng mga pangunahin kong pangangailangan habang ako ay nasa isla. bagama't nalulungkot pa din ako at naalala ko ang aking tatay at isa pang kapatid na lalaki, naimpisan ng kanilang matatamis na ngiti ang nagsusumamo kong damdamin ng maaring sa mga susunod ng araw, o linggo, o buwan, o taon, magkakasamasama kaming lahat - muli.

hindi naging madali kahy mama ang palakihin kaming dalawa ng aking babaeng kapatid. reklamador pa naman ang nakababatang kapatid kong yun - ayaw niya daw magkapeklat dahil sa mga galis na nakukuha namin habang kami ay nasa probinsiya. ayaw man ng nanay ko, iniuwi ni mama ang aking kapatid na yun sa poder ng tatay ko - leaving just the two of us. pero sa pag-aakala kong babalik ang nanay ko pagkatapos niyang maihatid ang aking kapatid sa maynila, hindi na muling bumalik si mama sa pulo. ang tanging padala niya ay ang sulat na nagsasaad ng pagpirmi niya sa maynila upang magtrabaho, pagbibilin sa aking lola't tita sa akin habang nag-aaral sa mababang paaralan at ang pagpapahiwatig ng wagas ng pagmamahal at di mapapantayang pag-aalala. ipinagtaka ko ang araw liham na iyon. kung mahal niya ako, bakit niya ako iiiwan sa aking mga lola? kung nag-aalala siya, bakit di niya ako arugain dahil marami pa akong hindi alam, hindi maintindihan, hindi maipaliwanag...na tanging ang ina lamang ang magsasabi sa akin ng katotohanan...

hindi naging madali sa akin ang buhay sa isla. kasama kong nanguha ng mga natatapong isda sa lambat ang mga gusgusing batang katulad ko upang may ipang-ulam o di naman kaya ay may maibenta at maipangbaon. kahit ayoko man, kailangan kong gawin ang paglilinis ng malalaking isada upang may maipangdagdag ako sa pambili ng mga kakaninin namin kinabukasan habang isinsabay ko ang pagtingin sa aking mga kuwaderno at pagbabasa ng mga susunod na lectures kinabukasan.

isang araw, biglang nagpadala ang nanay ko ng pera. iyon daw ay katas ng ilang buwan niyang paghahanap-buhay habang nasa maynila at nagtatrabaho bilang katulong. ayoko pa din maniwala sa paliwanag niyang ginagawa iya ang mga ito para sa amin - para sa akin. hindi pa puwedeng pagsabayin niya ang pagtatrabaho at pag-aalaga sa akin at the same time?

at habang tumatanda ako, saka ko narealize ang pagiging sobrang makasarili ko. hindi ko na iniintindi ang kung ano ang nais ng nanay ko, at kung ano ang nasa puso niya. naging matipid ako sa pagrerecognize ng mga ginagawa niyang hindi ko nakikita sa umpisa pa alamang ng kanyang pag-alis. hindi ko napansing habang ginagawa niya ang pagpapatahan sa mga nag-iiyakang bata, pagsalo sa mga naninipang mga paa at paglilinis ng mga dumi ng mga mayayamang musmos na yon ay ang di mapantayang pamamahal niya at pag-aalalang balang aaraw ay magkakasama kaming muli.

without realizing those, naging una ako sa mga programa sa eskwelahan. yung yata ang sinsabi nsa psych nursing na compensation. na kapag mag nawalalang bagay sayo ay pinipilit mong punan ito ng mas higit pa o di naman kaya ay kapantay ng mga pagpupunyagi. nagulat rin ako sa aking sarili na sa pagtatapos ng aming klase ay ako ang pinalakpakan at kino-congratulate ng mga magulang ng mga kaklase ko. kung dating nakakakuha ako ng mga medalya o ribbon kapag anahon ng recognition day kasama ang aking lola o ang aking tita, sa pagkakataong ito, kasama kong aakyat ng entabalado ang aking nanay. naghihinakit pa din ako. dahil ng paakyat na ako, makikita sa mga larawan ko nung elemntary graduation namin na iniwan ko ang nanay ko at nagmamadaling pumunta na sa stage at kunin ang medalyang naging resulta ng aking pagtitiyaga. habang ang nanay ko naman ay sumunod na tumtakbo upang isabit ang piraso ng kulay gintong yun sa aking leeg. habang inilalagay ng aking mama ang medalyang iyon ay naramdaman ko ang aking pagkakamali - naibigay ko man ang aking pinakabest shot sa akademya, naging the worst naman ako sa pagmahal sa aking ina. noon ko narealize, kailangan ko ang aking ina same as kinakailangan niya din ang pagmamahal ko. noon man ay sinabi ko sa aking sarili, kailangan kong magbago, kailangan kong patunayan na nararapat ako sa pagmamahal ng aking ina sa akin.

ngunit hindi iyon ang nangyari.

naging suwail akong anak na habang lumilipas ang panahon ay mas nagiging bato, mas naging manhid sa taong tunay na minamahal ako. magmula sa pagpasok ko sa hayskul sa lungsod ng sara, paglipat ko ng maynila para ipagpatuloy ang naudlot kong pagsesecond year highschool, hanggang maghanap ako ng kolehiyong papasukan ko, at napiling mag-nursing dahil sa buyo ng mga kamag-anak, naging di ako maramdamin sa existing nanay ko pala. hanggang dumating ako sa bahay kagabi...

alam kong kapag bukas ang ilaw sa kuwarto namin ng aking tatay (our family were reunited na nga pala, i'll be telling the story the next time around), nandun ang mama. nagtatrabaho pa rin kasi siya bilang isang yaya sa isang magarang subdibisyon. sa pagbasok ko sa pinto ay may hanada na akong request. sa pagpinig ng noo'y binuksan ko ng pinto ay ang pagsasalita ng about sa paghingi ko nga ng bagong cellphone dahil sa nasira na nga ang aking isang cp. hindi ko man lang namalayan ang isang sobreng hawak ni mama. bigla niyang sinabi ang mga katagang ito, "wag muna, magpapaopera lang ako..." hindi ko man maintindihan ang pinakamoment na yun, bigla kong hinablot ang sobre at binasa ang nakalagay dun kasabay ang tanong na, "bakit, ma?!" malambing magsalita si mama, ilonggo kasi, kaya di mo malalaman kung siya ay nagbibiro lamang o kung anupaman. pero ni minsan, hindi nagjoke ang aking nanay tungkol sa kalagayan ng kanyang kalusugan. sa pagbukas ko pa lamang ng puting papel na yon, napansin ko ang ilang imahe na sigurado akong alam na alam ko ang itsura - mga larawan ng apat na ultrasound clips.

"may cyst ako, nagtataka ang duktor, bakit ang laki-laki na daw, samantalang ang karaniwang cyst daw ay maliit lang talaga..."

napatulala ako, 2.0 cm x 2.1 cm ang laki ng cyst sa kanyang right breast. alam kong ang impresyon na yung na kung sino man ang bumasa ay nirerepleka lamang ang sa kung ano ang nakalagay sa mga imaheng iyon. pansin tala ang malaking whitish spot na yun sa imahe. noon, nakita ko ang mukha ng aking ina, bagama't wala mang tutmutulong luha ngunit mapapansin mo sa kanyang mga mata ang malaking pag-aalala, ang depresyong bumabalot sa kanyang katauhan, ang takot sa lahat ng maaaring...

"ma, pag surgery, maraming risks talaga..." di ko na alam ang isasagot ko ng tinanong ako kung ano ang mangyayari pag nag-surgery na. basta ang alam ko lang, malakas ang kabog ng dibdib ko, pinagpapawisan ako ng malagkit, sunud-sunod ang pagpasok ng posibilidad sa utak ko. at kinatatakutan ko ang maraming posibilidad na iyon; mga posibilidad na baka...

ngunit alam kong sa tibay ng pananalig ni mama kay Gioo, alam kong tutulangan Niya siya. tutulungan naming lahat si mama para hindi siya matakot, hindi siya mag-alala, hindi siya maguluhan. ako man ngayon ang pinakasuwail, pinakagahaman at pinakamanhid niyang anak, sisikapi kong maging pinakamaalalahanin, pinakamaaruga, pinaka-comforting at pianakamapagmahal sa lahat. ipinangangako kong maging bago na. hindi tulag ng dati na naudlot at di nasunod ang pagbabago sa relasyong nararapat para sa ina.

humihingi ako ng taos-pusong panalangin sa aking mga kaibigan, kaklase, kapamilya, kapuso o kung sino man, para sa aking butihing inan na hindi nagsasawang bigyan ako at ang aking pamilya ng JOY at pag-asa.

sana bigyan Niyo rin kami ng pag-asa, God.

thank you po...

-mac",)

Poem: The Death of Your Memory

The Death of Your Memory

It’s not fair to hear words of silence from you – you seem tongue-tied;

When in fact, I’ve got the greatest downfall I’ve ever had in this scandal;

This is my first time and my last time to reconcile and pursue

‘Cause I know my heart will never beat the same way again as it had when he’s with you.

You were angry; I was mad. We were victims of such tragic affair.

I tried to swallow my pride for I know what’s true;

You’ve said your piece, but it’s not enough for me being confused;

I’m hurting and you know I deserved more than I really could.

Later did I realized, I put up the biggest bet

On this best fight a man would ever get;

I know my risks in this agreement, but I was a fool, too;

You cheated on the game, I must’ve not trusted you.

From my perspective, you’re the one who possessed cowardice;

A prank call of immaturity, that is what it is termed;

We’ve made this far, but lasted very short,

I was not the person to blame, because you know who’s who.

This is my final letter of hatred, agony and insanity

For I have learned my lesson, for what’s worth the catch;

I dreamt of the best, but you spoil my thoughts,

I hope you don’t mind if a call you a ‘drag’.

I don’t know now where to start with, for I gave my all for us;

Let me end this testimony for I’m not coming back in this past;

Yet I still can’t imagine myself without you written in my lifeboard,

I’m in-search for the one who could fill the space you already full-poured.

I will always love you.

Forever.

‘Til forever ends.

And even after forever.

- mac

Ang Pagbabalik...

Bakit kaya hindi pumapatok ang blog na ito?!

Hindi kaya dahil sa wala talaga akong friends sa blogosphere?!

Or natural lang talaga sa mga Pinoy ang hilig sa pagbabasa ng Ingles?!

Anu't anupaman ang cause ng kaguluhang ito, I'm in.

We'll taking things into a higher level...

I'm englishing myself. And beware. Behold. Belat!

Wahaha!

:)

you-outta-know || sukang iloko >> September 1- Mang Pandoy on Coffin, Tiya Dely on Coma, Ely Buendia on Concert and A Lot More who Suffer...

Hindi ata naging maganda ang mga balita na sumalubong sa unang araw ng Setyembre - ang di sana'y unang araw sa countdown natin para sa pagsapit ng Pasko. Minsan lang ako manood ng balita, saka pa ako nakakita ng mga hindi kaaya-ayang mga ganitong pangyayari. Ilan kasi sa mga pinakatangi-tangi nating iconic people ay nasa balita nga kahapon kung saan ay nakakalungkot na paraan lamang naibalita. Ilan lang sa mga ito ay sina Mang Pandoy na namatay sa sakit ng tuberculosis, si Tiya Dely ng radyo na on comatose after ma-stroke at si Ely Buendia na medyo nagkaroon ng problema while kumakanta sa kanilang pagtatanghal, 6 years ng muling nag-concert ang banda niyang defunct na ngayon, ang Eraserheads. Nakakalungkot lang na sabay-sabay silang naging biktima ng pagkakataon, sunud-sunod na nakikipag-patintero kay Kamatayan, sana naman sila ay makarecover, at sa pamilya ni Mang Pandoy, Condolences po.

Unahin na natin ang pagkamatay ni Mang Pandoy, o Felipe Natanio. Naging matunog ang pangalan ni Mang Pandoy ng ipinakilala siya ng dating pangulong si Fidel Ramos sa kanyang SONA o State of the Nation Address bilang pinakasimbolo ng kahirapan noong 90's. Si Mang Pandoy ay isang karpintero/hardinero at pinagkakasya ang P50 sa kayang pamilya na binubuo nilang mag-asawa at walong anak. Nabigyan rin si Mang Pandoy noon ng isang programa sa telebisyon, na agad ring nawala pagkatapos ng ilang buwan, na may pamagat na "Tambayan ni Mang Pandoy" sa TV station ng gobyerno. Pagkatapos na makansela ang programa, bumalik rin kaagad si Mang Pandoy sa dating gawain, malayo sa ngayong kinikitang P50 kada araw para sa pamilya niya. Naging malaking balita kasi noon ang paghahangad ni Mang Pandoy na masuportahan ang pamilya kahit ikamatay niya at ipamalit ang buhay sa P100,000 na exchange. Sinabi niya ito kay Randy David, isang newscaster, na kahit barilin pa siya ng isang adventure-seeking na gun owner, magkaroon lang ng pampakain at pampaaral sa mga anak na nahihirapan rin noon (hanggang ngayon) sa buhay na ipinamulat sa kanila.

Nakalagak ngayon ang kanyang mga labi sa bahay niya sa Quezon City. Masasabi rin sigurong si Mang Pandoy ay naging simbolo rin ng isang pangakong napapako. Nangako kasi si Presidente Fidel Ramos noon na iaahon niya sa hirap ang pobreng mama sa pamamagitan ng pagbibigay ng mga benepisyo tulad ng trabaho sa Kamara. Ayon naman sa kanyang anak na si Angelina, tumagal lamang ang nasabing 'pangako ng pag-ahon' ng dalawa hanggang tatlong taon. Kasabay nito ang pagtigil sa pag-aaral ng mga anak ni Mang Pandoy na di sana'y isang magandang oportunidad sa mga anak niya na maialis ang pamilya sa putik na kinalalagakan nila. Namatay si Mang Pandoy sa edad na 63 (ayon sa GMANews.TV) or 73 (according naman sa ABS-CBN Online) ng hindi niya pa rin nakikita ang maliwanag na sikat ng pagbabago sa ilalim ng mga nagdaang administrasyon. Pagkatapos ng labing-anim na taon, ganu't ganun pa rin ang mundong ipinanagako ng mga nasa poder ng kapangyarihan - mahirap pa din ang ating bansa. Ganun pa rin ang mga nangyayari sa bayan - pilit pa ding ginagamot ang kanser na patuloy na sumisira sa katawan ng Pilipinas. Ang pagkamatay ni Mang Pandoy sa sakit na tuberkulosis (kilala sa isa sa mga pangmahihirap na sakit, dahil sa ito ay nakakahawa, madaling makita sa mga lugar na siksikan, na siya namang visible sa mga squatters' area) ay halimbawa ng bagsak na pagpapahalaga sa ating health system.

Sa ngayon, ay namomroblema pa din ang mga naiwan ni Mang Pandoy sa pagpapalibing niya at pagkuha ng death certificate dahil umano sa wala pa silang pero para gawin ito. Kaya nananawagan naman ang kanyang anak na sana ay kung may mga taos-pusong pupwedeng tumulong sa kanyang ama, ay kontakin lamang sila, ani Lynn, anak ni Mang Pandoy, mula sa isang panawagan sa DZMM.

Mula po sa akin, bagama't hindi ko naman talaga nasaksihan ang panaghoy ng iyong puso noon, ipinagdarasal kong mabigyan ka ng isang pagkilala - isang pagkilala bilang isang importanteng tao sa kasaysayan ng pulitika at pag-asa. Condolences pong muli sa inyong pamilya.

Dumako naman tayo sa isa sa mga haligi ng Pinoy radyo na naging very dedicated na kahit pa sa pinaka-risky nitong kondisyon ay doon na inatake sa kanyang trabaho. Kahapon nga ay isinugod sa ospital ang veteran radio anchor na si Fidela Magpayo o mas kilala sa panagalang Tiya Dely dahil sa mga opinyon ay payo niyang iyong isasaisip ay magagamit ngang talaga. Ayon sa Inquirer.net, habang nasa programa niyang Serenata Kolektibista sa DZRH(mga 11:30 ng gabi ng noong Sabado), bigla nalang bumagsak ang katawan ni Tiya Dely, kaya dali-daling dinala siya sa Manila Doctor's Hospital. Stroke umano ang nangyari sa 'tagapayo ng masa', ayon sa attending physician nitong si Dr. Remie Sazon. Nasa intensive care unit pa rin ang matanda habanag inoobserbahan ang pagbabago sa kondisyon nito.

Si Tiya Dely ay masasabi na ngang 'hiyas' ng radyo dahil sa edad nitong 88, hindi parin nito binibitawan ang pag-a-anchor sa radyo. Sa 68 years nitong paglilingkod sa masang Pilipino, hinangad nitong buhayin ang wikang Pinoy sa pamamagitan ng pagpapatugtog ng mga awiting sumsalamin sa ating lengguwahe, dahil nga noo'y mga American songs ang iyong maririnig sa iba't ibang panig ng bansa. Dubbed at the Dorothy Dix of the Philippines, she was considered as counselor pax excellence na nakapag-uwi na ng mga awards tulad ng sa prestihiyosong Gawad Plaridel award mula sa Pamantasan ng Pilipinas (UP). Ito ay dahil sa walang-sawa niyang dedikasyon, integridad at pagiging propesyunal sa kanyang ginagawa sa mundo ng radyo at maging sa telebisyon. Ilan pa sa mga pinakatatangi niyang parangal ay ang: Pama-As Gintong Bai (Centennial Women) award from the National Commission for Culture and the Arts; Gawad Plaridel from the University of the Philippines College of Mass Communications; at ang Lifetime Achievement Awards from the Kapisanan ng mga Broadkaster ng Pilipinas and the Rotary Club of Intramuros.

Sa anim na dekada ng pagresolba at pagpapayo ni Gng. Magpayo sa mga dapat payuan (?!), naging household name na ang personalidad ni Tiya Dely. Maliban nga sa radyo, may sideline rin siya sa bilang isang recording artist (“Una Kong Pag-Ibig” and “Pamaypay ng Maynila” for Villar Records), umarte sa mga stage shows (Manila Grand Opera House) at pelikula (for LVN and Larry Santiago Productions) at lumabas na sa mga TV shows, ngunit ang kanyang role bilang isang on-air counsellor ay ang pinakatatangi niyang trabaho sa lahat at kung saan dun rin sioya sumikat ng todo.

Ngayon nga ay patuloy ang pagdarasal ng mga naghihintay ng mga fans ni Tiya Dely sa agaran niyang paggaling upang muling marinig ng kanyang mga letter-senders and mga payo niya, mapa-pag-ibig man yan, o mga pagsubok ng buhay. Hinahangad ko po ang mabilis na paggaling ni Tiya Dely...

Ngayon naman, pumunta naman tayo kay Ely Buendia, na ngayon nasa Philippine Heart Center after na mailipat mula sa Makati Medical Center dahil sa isang di inaasahang kondisyon kung saan ay bigla nalaang daw bumagsak ang bokalista sa backstage habang nasa concert na muling nagbabalik na Eraserheads. Si Buendia, kasama sina Raimund Marasigan (ng Sandwich at Pedicab), Marcus Adoro (ng MarkusHighway) at Buddy Zabala (ng The Dawn) ay sa wakas nagsama-samang muli para sa one-night only reunion show noong August 30, 2008 sa the Fort Open Field, Taguig City. Bagama't balot ng kontrobersya ang nasabing concert dahil sa ang nag-isponsor umano nito ay isang cigarrette distributor (na ayon sa batas ay nalalabag nito ang ilan sa mga laws natin), dinaluhan naman ito ng mga die-hard fans ng nasabing 90's most successful, critically-acclaimed, and significant bands in the history of OPM.

Habang nasa concert nga ang barkada at patuloy ang nagsusumigaw na mga fans sa pagsabay sa mga kanta ng nasabing banda, it was cut short after Ely nga collapsed due to emotional stress. Nasa kalagitnaan na umano ng planong 30-song setlist ng si Ely reportedly collapsed backstage during a break and was rushed to the Makati Medical Hospital. Buddy had checked on Ely in his tent right after they went to their planned 20 minute break and saw that he already was on an oxygen mask with paramedics checking his blood pressure. As he left and came back, paramedics were already taking Ely on an ambulance. Bandmates Buddy, Raimund and Marcus further said that they had no idea that Ely was already having difficulty performing. He was, however, reported to be in stable condition. Sa ngayon ay patuloy ang pagdagsa ng suporta at panalangin ng mga fans sa ospital. In the spirit of the reunion, Raimund, Buddy and Marcus went to Saguijo after the concert and they continued their sets there. Kris Gorra-Dancel, Ebe Dancel, Aia De Leon and many other OPM artists joined them as well (tinamad ng tagalugin, copy-paste nalang sa WikiPedia).

Wika naman ng MTV Philippines President na si Francis Lumen, “He had a slight attack because of stress due to the recent passing of his mother (Lisette Buendia), and their sound check which lasted till 3 a.m. today (Saturday).” Buendia's mother died of cardiac arrest on August 28 after recovering from surgery to treat her intestinal cancer. Dati pa'y nagkaroon na rin ng kahindik-hindik na pangyayari sa kondisyon ng kalusugan ni Ely noong January 7, ngayong taon dahil sa isang heart attack o ang tinatawag na acute myocardial infarction dahil sa arterial blockage. Naging successful na man ito after ng ilang interventions ng doctor sa Asian Hospital and Medical Center.

Upang mas makilala kung sino ang E-Heads sa mundo ng banda't OPM, try to visit this site: Eraserheads' Discography.

Haiz, nakakalungkot talaga ang mga pangyayaring ito, nawa'y gumaling na silang lahat para masaya na rin tayo...

Mas marami pa nga pala ang nagsusumamo na gumaling sila: makaalis sa hagupit ng giyera sa Mindanao, makaalpas sa mapang-abusong kamay ng mga nakatataas at gumaling sa sakit ng kahirapan at di nabibigyang-pansing pagpupunyagi. Lahat tayo ang mga biktima ng nagbabagong panahon, pero mas maraming tao ang sadlak na nga, mas nababaon pa dahil sa patuloy na pagtaas ng mga pangunahing bilihin at pangangailangan at pagbaba naman ng sweldo sa kani-kaniyang trabaho. Huwag nating pabayaan ito, magsikap tayong magsikap na magbago - para sa ating sarili, sa ating pamilya, sa'ting kapwa...

Oo nga pala, panoorin nio nalang itong si Ms. Jessica Alba para natuwa naman kayo (?!). Dito niya chinallenge ang mga internet people sa being the Best Group Lip Dub sa ibeatyou.com.

Enjoy!



Updated:

I'm am very sad Tiya Dely already passed away, but I think she's quite happy there (heaven, for sure) that her dreams and aspiration for the country and her native language was achieved.

Thank you for the beautiful 'payo's you've shared for the. We love you, Tiya Dely Magpayo!

Fidela Magpayo-Reyes: October 29, 1920-September 1, 2008.

Defense Mechanism >> Acting Out (?!) in the poem, JOSEFA

Tila malamlam na ang kapeng inihahain sa umaga,

Na pawang kinukulang na sa tamis at aroma;
'Pag aking tinikman sa seramikong tasa niya
Ay tila wala ng init at sarap na ipinalalasa.

Bagama't ganoon ay nararapat pa ring ipagpasalamat
Sa biyayang papawi sa tiyang kumakalam;
'Di ko na papansinin na sa kahit lasa nito'y bawas,
Nasa pait ng kape ni Nany ang sa lalamuna'y sasapat.

Tila nauubusan na ng bango ang mga bulaklak sa bahayan,
Gayong di tumitigil ang pagbuhos ng malakas na ulan;
Bubuyog nama'y laging nandyan upang paglingkuran
Ang mga halamang natutuyot na sa ganda'y nawawalan.

Ngunit hindi ako nalulungkot dahil alam kong itinakda
Na ang pag-usbong na muli ng luntiang dahon sa kanya;
Kaya't ibig ko sanang hantayin ang oras niya
Na ako'sy bigyang muli ng mahabang pagpapasensiya.

Tila nauubos na nga ang tubig mong malinaw
Sa banga ng buhay na pumapawi sa aking uhaw.
Kahit ako'y tumutuntong pa sa upuan at sumasalok ng parang langaw,
Pawang di maaabot ang kristal na sana't tinatanglaw.

Pero dahil sa ganitong pangyayari, ako'y natututo
Na maging maalam at magpakaresponsableng lalaking bunso;
Payo ni Nanay, kung paano saluhin ang suliranin ko,
Ako nna ngayon ang reresolba dahil asal at awra niya'y tila nagbago.

Tila ang iyong pagyakap ay hindi na ramdam;
Halik mo ri'y 'di na nararanasan.
Pawi na nga siguro ang mga panahong nagdaan,
Noong ako'y iyong dinuduyan sa langay-langayan.

'Di pa ako tapos sa aking makabuluhang paglalakbay,
Pero bakit tila nanatiling sa paglalakad ay hindi na nakakasabay.
Ngunit sa 'di kalayua'y aking unti-unting muling nasisilayan
Ang liwanag sa kalangitan at sinag na yakaping araw na walang katapusan.

~end~

--> Ginawa ko ito on that spot nung may seat work kami sa subject naming Rizal. Ang siste, gumawa ng isang obra maestra (drowing, liham o tula) na ang pagbabasehan ay ang tula ni Rizal about her mother - Ang Aking Unang Salamisim (My First Inspiration). Nilagay ko siya dito sa aking blog para hindi ipagmalaki pero upang ipahiwatig ang aking nararamdaman, patungkol sa sitwasyon namin ngayon ng aking pinakamamahal na ina. Love your mothers, peeps! :)

webvidchoob || catsup >> 'Chuck' and My Morning Dillema

Martes. Umaga palang andami ko ng kailangan gawin at tapusin. Oo nga't nagawa ko na ang ilan sa mga ito kagabi pero ikaw ba naman ang halos i-summarize ang isang book (actually para lang siyang pamphlet), hindi ba naman matutuyo ang utak mo? First part pa nga lang ng review about Renato Constantino's Veneration without Understanding, tinatamad na ako, eh ang mga huling part pa kaya?! Kaya after magsurf pa sa net ng halos ala-una na ng gabi ng 1/8 palang ng dapat na i-aacomplish ko ang nagagawa ko, ipinagpaliban ko nalang ang pagtapos ang nagdesisyong kinabukasan, or actually mamayang umaga nalang gawin ang rest of the report.

After ng tatlong oras na tulog, walang kagana-gana kong sinipat ang copy ko ng nasabing artikulo at wlang mumug-mumog, walang hila-hilamos kong idinantay ang nananakit ko pang puwitan sa matigas na upuan at nag-umpisa ng magtype. Walang lumalabas sa utak ko, ang pokus ko ay sa internet connection icon sa ibabang bahagi ng monitor ng aking computer. Ni hindi ko na maalala kung ano ang mga pinagbabasa ko sa halos makatatlong oras na pag-intindi sa nasabing artikulo. Ingles kasi. At para sa akin, isa ito sa mahihirap na lengguwahe, as it requires the accurate grammar and vivid comprehension beneath its complex nature and peculiar forms. Wooh! Eh actually naman kasi, ang alam ko lang na lengguwahe ay Tagalog, English at konting Ilonggo. At sa akin, pagmadali ang isa, mahirap na ang kasunod kong description. At unfortunately, Tagalog at ang konting Ilonggo ang madali sa akin. Yeah, i sound nonsense, again.

Eneweiz, wala talaga sa hinagap kong matatapos ko ang nasabing requirement sa subject namin Rizal. Kaya nga ikinagulat kong nasa footnotes na ako at naglalagay nalang ng mga pages para sa nasabing review. Mas ikinagulat ko na sa pagtingin ko ng mga pahina, Page 1 of 9. Miraglo! Di ko napansin na habang binabasa kong muli ang artikulo ay bumalik ang diwa ko at succesfully kong nalagyan ng huling tuldok ang aking ginawa. Tapos na nga ang kalbaryo ko. Ang kailangan ko na lang ngayon ay ang pagpapaprint ng ginawa ko; saka ko napansin, mag-aalas-otso na, eh alas nuwebe ang pasok ko at isang oras ang biyahe ko papuntang school. Kaya, sa biglang pitik, napahulagpos akong bigla at dali-daling tinungo ang kasilyas/banyo para maligo. Hindi ko naikwekwento kung paano ko nagawang apat na minuto lang ang karaniwan kong paliligo na inaabot ng 45 minutes. Sabi nga sa kanta nina Justin Timberlake at Madonna, 'you only got 4 minutes to save the world...', dahil kung hindi nga naman, anag lahat ng pinagpuyatan ko will just go to waste.

Sa pagmamadali kong masuot ang pantalon ko pamasok, parang natumba't napaupo akong bigla sa kama, not knowing na hindi ko pa fit na nailalagay ang aking pants. Sa kadahilanang yaon, napunit ang puwitan all unto the harapan, at isang malakas na mura ang pumaimbulong (what a word?!) sa aming kabahayan: SSSHHH***TTT!!! At siyempre, nagulantang ang mga taong natutulog pa ng mga sandaling yun sa aming tahanan. Grr! Pasensya na! Hindi ko siyempre ibinalita sa kanila na ang dahilan ng malutong na english word na yun ay dah il sa pagkakatastas ng aking pantalon dahil kapag nalaman yun ng mga magulang ko, lulutong din ang mga sermon sa pagmumukha ko.

And speaking of pagmumukha, after kong magpalit ng bago at ayos na pants (may kwento pa ako about dito, later nalang...), naggayak na ako sa salamin at isang kagulat-gulat na pangyayari ang nasaksihan ko -- isang mala-bosyong kalaki na taghiyawat ang nakita ko sa itaas na bahagi ng noo ko. Malaki talaga, at ang kapansin-pansin sa lahat, ang mamula-mulang paligid nito with a yellowish hue at the center. Paksyit! At isa pa, malapit nalang sa hair line ko, hindi pa umurong! At ang resulta, isang parang third eye na kayang makakita ng mga premonition ng panlalait at panlilibak...

Ayun, bale sa buong maghapon, habang nasa school, pilit kong itinatago ang maliit na zit sa pilit na sumisilip upang manira ng araw ng ilang mga dumadaan. Amff, talaga!!!

Oo nga pala yung pants na sinasabi ko kanina, yung bold letters, yung kwento ko dun kasi is ganito. Nagpapasukat kami dati ng damit, I think its the clinical uniform, since malapit na kasi kaming mag-ka-candle-lighting ceremony nun at pawang ayaw pang i-accomodate ng nasabing mananahi ang mga estudyanteng pilit nagsusumiksik sa mainit nilang pwesto para lang mabigyan sila ng atensyon at makapagpatahi na ng damit. Ang aga nilang maningil ng bayad! Di ka pa nga nasasaling man lang ng tape measure, down na agad! Kaya nga nakakaasar na ang lahat ng mga tao roon at isinusumpa na ng bawat nursing student na sana umulan nalang mga mananahi, matusok man sila ng mga karayom at aspile (sobrang pang-schizophrenia yung mga metaphor!), masukatan lamang. That day, nauubos naman ang pila ng mga estudyante na tila yata nagsipuntahan na sa kanya-kanyang mga duty.

Antay kami ng antay sa kung kelan ang bigayan ng natahing damit. Dumaan ang dalawang linggo... Tatlo... Isang buwan... Isa't kalahati... Wala pa din. Nananadya yata ang mga tailors at di na nila kami inaaalala. Dumating ang gabi bago ang araw ng candle-lighting /capping ceremony , tinawag lahat ng mga estudyante, handa na daw ang mga kasuotan. Siyem pre, nag-amok ang mga tao... Nagalit... Umuusok ang ilong... Namumula ang bumbunan... Buti kung may dryer daw sila sa dorm, matutuyo pa yan. Or kung wala, magtitiis pa sila sa amoy-paktoryang mga puting baro. Naghysteria ang mga estudyante. Buti, na-manage ng maayos ang crowd sa pamamagitan ng ilang paliwanagan... Mahaba, kung itatanong mo. At eto ang catch diyan. Habang kinukuha ko na ang damit kong pinatahi sa kanila, napansin ko ang isang babae na namimigay ng mga uniform. Hindi dahil sa kaaya-aya siyang tingnan or what, pero dahil sa suot niyang damit: nursing student, senior. Siyempre, isang sawsawero nga, nagtanong-tanong ako, "Dito po kayo nag-aaral?" Sabi niya, "Oo, pero graduate na ako, kukuha nalang ng board exam." "Ahh", nasambit ko nalang. Sabay bumanat siya, bale boy, isang polo lang muna at isang pant lang ang ibibigay namin." Hindi ako nagalit dahil installment ang mga damit, at instead, natawa ako ng napakalakas. Sabay tingin sa paligid. At yumuko. Bakit ikamo?! Kasi, ISANG PANT lang daw?! Haha! Ibig bang sabihin ng taylor's daughter na ito-slash-nursing graduate, na kaliwa OR kanan lang ang ibibigay niya sa akin?! Haha! Wala namang word na PANT, pauso siya. :)

Haha! Di ko talaga inaasahan yun sa isang college graduate. Alam kong mali ang tumawa, pero dahil sa init, inis at pagtataka, itinawa ko nalang. Buti nalang, the one assisting her didn't laugh with us (we are plural), kasi baka wala ng lumapit at umagapay sa kanya. Pero nagpasensya pa din ako/kami, pero asar pa din kai eh, kaya natatawa pa din ako hanggang ngayon...

Neweiz, I'm rude nga siguro talaga. Tsk. Di tulad nitong si Charles Irving Bartowski ng Chuck, na di gaanong ganito dahil siya itong napa-PANT sa iba. Matagal ko ng nababalitaan kung gaano kaganda ang TV series na ito pero dahil walang time at pinagtutuunan ko ng pansin ang panonood ng House, M.D., di ko siya pansin. And after rying to watch the pilot episode of Chuck, nagalak ako kasi sobrang unbelievable yet amazing talaga ang nangyari sa kanya. Via a computer, nailipat sa kanya ang tinaguriang 'world's greatest spy secrets'. Through a series of 'holy images' from an old friend back in college, he was able to embed the information the CIA and NSA wants fro m him. At dahil napakadelikado nun oara kay Chuck, two of the best agents from the sector of the government's security department was there to watch him: Major John Casey who becomes one of the employees in the same electronics shoppe where Chuck works , and Sarah Walker, who posed as his girlfriend. Ang gusto ko ngayong malaman is kung magkakadebelopan sina Sarah at ang ating bida. Hmmn...

Chuck will be on its second season which will premiere September 29 in NBC, the same TV network that brought us the addictive Heroes. Yung 3rd season naman nun will have its first episode on the 22nd, still of September. Can't wait this!

Now watch this promo video of Mr. Zachary Levi as Chuck in his highly-anticipated comeback in the primetime block! Enjoy!

catch@cyberspace || mayonnaise >> TV5.com: Shake Mo, TV Mo! Singko Will Start Its Battle With Dos and Siyete

Nung Agosto 8 nga ay tuluyan ng nagpaalam ang TV station na naghatid sa atin ng mga dekalidada at di malilimutang programa sa Philippine TV - ang ABC5 o Associated Broadcasting Company. Ilan lamang sa mga kinatuwaan nating mga palabas ng Singko ay ang Wow Mali! ni Joey de Leon kung saan unang nakita ang pagmumuklha ng komedyanong si Mike "Pekto" Nacua, The Misadventures of Ariel and Maverick ng mga sosyalistang duo na sinundan pa ng dalawa pang TV shows: ang Totoo TV at The Problematic Show kasama ang nanay ni Maverick na si Mommie Elvie, Tropang Trumpo nina Ogie Alcasid, Carmina Villaroel, Gelli de Belen and the premiere comedy actor Michael "Bitoy" V. Ilan lamang yan sa mga sitcom ng ABC5 na mananatili sa ating kukote hanggang sa tayo ay tumanda dahil sa katatawanan at kabulastugang hatid nila sa bawat Pilipino sa loob o labas man ng mundo. Pero bagama't nakakalungkot ang pag-alis ng isang mabuting "kaibigan" isang bago at palaban na ngayon Singko ang makikipagkumpitensiya sa dalawang higanteng network ng bansa: ang ABS-CBN2 at GMA-7. Give it up for TV5!

With the new slogan Shake mo, TV mo!, TV5 ties up with the Malaysian local company to give a well-rounded and state-of-the-art shows to the Filipino worldwide. With the Mabuhay Channel, TV5 still lead by its CEO Tony Boy Cojuangco, will have its turn to showcase it hidden desire to compete with Channel 2 and 7 with its new format of shows, new line of celebrities and new type of news anchoring. Nakakagulat ring malamang 24 hours na ang programming ng nasabing istasyon na tila ba nanghahamon talaga sa mga networks ngayon. Switching on its 120-killowatt transmitter and a big welcome party by the big stars of the network, TV5 was formally launched on August 9, 2008. Kasama ang mga bagong ka-Shake (?!) na sina Ryan Agoncillo at Alex Gonzaga, isang pagtatanghal ng mga pinakatatangi nilang mga bagong programa ang nasaksihan ng buong bansa.

Sinumulan ng pagdating ni Ryan via a motorbike, winelkam niya ang napakaraming taong dumalo sa pagtitipon at pinakilala niya na nga ang kanyang co-host nung gabing yaon na si Alex. Kasabay ang isang masigabong palakpakan, sunud-sunod ng iprinesenta sa mga manonood ang bagong aabangan ng mga viewers sa TV5.

Una na nga rito ang bagong talents show na may pagka-ala-America's Got Talent (pero ayon sa kanila, hindi naman talaga kaparehas nun), ang Talentadong Pinoy which features the innate skills and undeniably great talents of Pinoy maging sa sayawan man yan, kantahan, pagpapatawa o di naman kaya ay sa paggulat sa mga judges; hindi ko pa talaga alam kung judges talaga yun pero naroon si Eula Valdez sa ipinakitang plugging ng programa. Nandyan rin ang dating game na MysMatch, hosted by Iya Villania and Archie Alemania, kung saan ay pagtatagpuin ang mga magkakamatch sa pag-ibig. Yung mga parts ng program eh may pagkabastos nga lang dahil nung isang araw, napanood ko ang segment nilang Quickie at Check Out!. Ambastos kaya nun... :)

Maliban sa talent show ni Ryan, meron pa ding ibang reality shows na kasama sa pagbubukas ng TV5: ang Philippines' Scariest Challenge na hinohost naman ni Jomari Yllana na inaabangan ko talaga kasi parang tunay naman yung sinasabi nilang habang tineteyp ang nasabing horror series ay pinaramdaman at pinakitaan ang mga unang challengers na sina Alessandra de Rossi, Arianna (ang model na may programa rin na tinatawag na OgagS with Eat Bulaga's singing samba dancer Daiana, kung saan very destructing yung pinaggagawa nila dahil parang formatted ito para magbigay ng sakit sa katawan sa mga "neophytes" nito tulad ng pagsasabong sa tandang na manok kung saan may makaputong na mga balahibong mala-tandang sa ulo nila at pilit iyong isinusuwag sa nagngangalit na rooster at isa pa, meron dun yung pinatungan nila ng lata ng mantika ang ulo nung isa at parang tambol na pinaghahampas ang ulo nito habang nasa loob ng kawawang lata ~ lata yung kawawa?!), at Ara Mina. Isa pang reality show ay ang My MVP (Most Valuable Pinoy) na kinatatampukan ng mga basketball men na sina Jason Webb at Coach Norman Black kasama ang makulit na si Bayani Agbayani ay hinanatid nila ang mga batang hindi kayang pumasok sa mga prestihiyosong paaralan upang makapaglaro sa collegiate basketball competitions. Siguro kaya nila naisipan ang paggawa ng ganitong reality-based basketball player search ay dahil ipromote na rin ang Philippine Basketball Association (na natiling Singko pa din ipinapalabas) games na pawang naiiwan na sa uso. Isa din nag-stay sa Singko ang dance showdown program na Shall We Dance still hosted by the Dancefloor Diva, Ms. Lucy Torres-Gomez pero minus Arnell Ignacio and Dominic Ochoa but plus din with its new co-hosts Victor Basa and Jon Avila. With the new tagline Shall We Dance: Search For The Dance Superstar, hindi na talaga pang-kung sino lang ang mga contestants kasi kinabibilangang ito ng mga magagaling na talagang humataw. Sila sina ASAP's DanceCool 'Teachers' Mickey Perz and Gab Valenciano, Samba Housemate Saicy Aguila, Sexy Mommy Sheree, Streetboys' Danilo Barrios, Teen Hearttrob Aldred Gatchalian, the Pounding and Grinding Sexbombs Johlan, Cheche and Jopay. Hindi ba, powerhouse house cast nga talaga!

Kasama ang OgagS (previously discussed), andyan din ang bagong henerasyon ng mga manggu-gudtaym ng LokoMoKo na patterned like that of Wow Mali! with Alex Gonzaga, new stars Randolf and Kim, at ang Shock Attack nina Rocksteddy Vocalist Teddy Corpuz and VJ Patty Laurel na parang yung mga katulad naman ng Max Exposed or World's Amazing Videos - sila ang magbibigay saya sa boring mong gabi, kaya kapit na for a new taste of feel-good entertainment!

Aabangan mo rin malamng ang drama series na Lip Gloss (with Star Magics' talents and etc.), Hush Hush (which is about the stars' life of glamour and crisis), the tear-jerker Lovebook Presents with Valerie Concepcion at Rakista (kasama ang Kollide at si Carlo Aquino and Denise Laurel na about love and music drama). Aabangan din ang kinatatampukan ni Paolo Contis na Midnight DJ na about sa isang DJ na dinadalaw ng mga multo sa booth niya habang on-air at tumutugtog ang midnight music. Creepy nga yung trailer nun! Kakatakot! :?

Andyan rin pala ang entertainment talkshow ni Alex Gonzaga na Juicy at ang iba't ibang news and public affairs na TEN (The Evening News) at Pulis Pulis! ni Martin Andanar about the dillema and everyday escapades of our security men.

Ang pinakaaantay ko din sa mga ito ang Batang X: The Next Generation na ididirehe nina Peque Gallaga at Lore Reyes na unang naipalabas isang dekada na ang nakakalipas. Nakakamiss kaya yun, lalo na sina G-Boy, Kidlat (John Pratts dati), A-Gel, 3-na (Anna Larucea dati) at yung kamukha ni Janus del Prado na si Kontrol ngayon. The next gen na rin ang mga kiddie host natin na sa Toogs about child fun and info show with BJ 'Tolits' Forbes kasama yung kambal na girls na nakalimutan ko na yung name basta galing yung sa Surf kasi sila yung anak ni Lumen at cast din sila dati ng now defunct na Bubble Gang Junior na ipinamtapat sa Goin' Bulilit.

Nandyan rin ang mga canned shows mula sa iba't ibang panig na mundo tulad ng mga dramas, sitcoms, mangas, cartoons at animes. Kaya saan ka na?! Sa Kapuso ka na! Este sa Ka-Shake ka na!

Kwento ko lang, habang sanay naghahanap ng trailer na simultaneously seen in ABS-CBN, Studio23 at CinemaOne ng inaabangang For The First Time ng tambalang Richard Gutierrrez at KC Concepcion, eto ang nakita ko...

Eto pala yung totoo. Enjoy!